Deze zin drijft mij

Ineens stond het op mijn scherm. De woorden die samen dé zin vormen. Gezonden door een hoger ‘zijn’. Iets dat zich buiten mij vormde. Een boodschap, gezonden door het universum. Zo kijk ik erop terug. Ik was het luik. De doorgever om de boodschap verder te verspreiden. De wereld in te slingeren en iedereen die zich hierin herkent te verrijken.

De gelukkigste versie ben jezelf

Over mijn scherm, kijkend in de tuin waarin een roodborstje mij vergezelde en vrolijk door de tuin hupte, besefte ik dat gelukkig niet komt door je omgeving. Het is niet je omgeving die je gelukkig maakt. Geluk maak je in de basis zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor je geluk. De mensen om je heen, verrijken je. Zij versterken je geluk (en zo niet, doe daar dan wat aan).

Kleurenblind

Na het schrijven van dé zin, kwam het gevoel achter de zin binnen. Ik had mij jarenlang aangepast aan steeds andere mensen en andere omgevingen. Hierdoor had ik mezelf in de steek gelaten. Elke omgeving of sfeer nam ik feilloos over. Ik paste mij aan naar de verwachtingen van een ander, ik plaats van te doen wie ik écht ben.

Door mij sinds mijn vierde als een kameleon te gedragen, was ik kleurenblind voor mezelf geworden.

Ik schreef een verhaal over de hobbels die ik heb genomen om van de aanpassingkameleon die ik was te komen tot wie ik nu ben: mijn zichtbare zelf. Voel je vrij om het te lezen. Misschien helpt het jou ook.

Zin-momenten

Verheugen is een geweldig gevoel. Een veelzeggend signaal. Ga maar eens na wat er met je gebeurt, als je je verheugt op iets wat je heel graag wilt. Je voelt de zin. De opwinding. Daar ligt de sleutel in het vinden van je pad naar gelukkigste zelf. Het pad van ‘zin-moment’ naar ‘zin-moment’. Het pad naar je eigenzinnige jij. En dat is een heel ander pad dat het pad van aanpas-moment naar ‘aanpas-moment’.

Doe je wat er van je verwacht wordt of waar je zin in hebt? 

Ontdekken wie je écht bent doe je door naar binnen te keren. De verwachtingen blijven buiten. Zoom in op je verlangens. Op de dingen waarop je verheugde. Wat zijn die momenten? Wat ging je doen? En zie je een rode draad?

Verlangen

Ik verlangde jaren naar een paar dagen in schrijvershuis. Maar boekte hem niet. Want: wat zou iedereen wel niet van mij denke als ik mij een paar dagen afzonder van mijn gezin. Maar toen ik na jaren belemmerende overtuigingen en de verwachtingen van de ander leven, op een maandagavond in november toch op ‘boeken’ klikte, verheugde ik mij vier dagen op die vrijdag. De eerste dag in mijn schrijvershuis. Ik weet nu dat ik ‘eigen-tijd’ nodig heb. Dat ik het nodig heb om alleen te zijn.  Het is wie ik ben. Het helpt mij naar mijn gelukkigste zelf. En daar heeft mijn omgeving uiteindelijk ook profijt van.

Zingeving

Nadat die zin als een hogere ingeving doorkreeg, omarmde ik mijn zingeving. En snapte ik de bedoeling. Opstaan voor wie je echt bent. Na al die jaren aanpassen, kameleonen, overwinnen en de reis naar mezelf vinden, is dit wat ik te doen heb:

Jou aanmoedigen de gelukkigste versie van jezelf te zijn. Je eigenzinnige jij. Omdat je mooi bent zoals je bent. Er mag zijn. En jezelf niet langer in de steek te laten. Want er is er maar één die altijd voor je is. En dat ben jezelf. Ben daarom jezelf. Laat jezelf zien. Zodat de ander jou ziet. En jullie elkaar kunnen verrijken. In kennis, energie en geluk. Door uit je mist van je missie te stappen en te vertellen en te doen wie je écht bent.

Zichtbaar jezelf zijn

Wil je ontdekken hoe jij jezelf leert zien en je zichtbare zelf wordt? Stuur mij een berichtje, vrijblijvend geef ik je met alle liefde een aantal inzichten.